Description
“Κάποτε”, εξομολογήθηκε η Ελίνα στη μητέρα της, “όπως περπατάω, σε χώρους ανοιχτούς, με δέντρα, με πουλιά και ζώα, ο κόσμος γύρω μου, ξαφνικά, δέντρα και ζωντανά, ακόμα και οι άνθρωποι, χάνουν τη στερεότητα, τον όγκο τους, γίνονται ρευστές, εύπλαστες, ανάερες μορφές, νιώθω, αν απλώσω κι αγγίξω απάνω τους, θα με απορροφήσουν, θα ενωθώ μαζί τους αξεδιάλυτα, για πάντα. Κάποτε που τολμώ ν’ αφεθώ και το κάνω, γιατί, τ’ ομολογώ, το αίσθημα αυτό, αυτή η εμπειρία, με κατατρομάζει, γίνεται κι αυτό. Γινόμαστε, είμαστε ένα, χάνομαι. Μυστήριο πιο μεγάλο και μαρτύριο όπως η αγάπη, το ξέρω δεν υπάρχει.”
Οι ποικιλόμορφες, πολυεπίπεδες σχέσεις ανθρώπου και ζώων ξεδιπλώνονται στο πρωτότυπο αυτό αφήγημα του Πάνου Ιωαννίδη, χαρίζοντας, με ταχύτατη εναλλαγή, πηγαία ιλαρότητα και βαθιά συγκίνηση, γέλιο και δάκρυ καθαρτήρια.
