Description
… Είναι νύχτα, ένα θαμπό φεγγάρι σταματά πάνω μας, εγώ νιώθω ανεξήγητα ευτυχισμένη. Δεξιά κι αριστερά, στο δρόμο, είναι φυτεμένα λουλούδια, μπορεί τριαντάφυλλα ή γιασεμιά, δεν διακρίνω, μα το άρωμα έρχεται μέσα στις σκιες σαν συνατό ρεύμα αέρα. Τότε το παιδί σταματά ξαφνικά, μέσα στο σκοτάδι τα μάτια του γυαλίζουν, “εδώ”, λέει ξεκάθαρα, δείχνοντας το χώμα ανάμεσα σε δυο άσπρες τριανταφυλλιές, “εδώ θ’ ανοίξεις ένα τάφο και θα με φυτέψεις”. Κι αφήνοντας τα χέρια μου τρέχει κάτω απ’ τις τριανταφυλλιές κι αρχίζει να σκάβει με μανία το χώμα, κι ύστερα χώνεται στον τάφο κι αρχίζει να στριγγλίχει, “φύτεψέ με, φύτεψέ με”…
