Description
THE FISH
To Miltos Sachtouris
The table in the corner was a narrow one.
Barely room for his elbows to rest on
and support his head.
The hours followed the sun’s trajectory
as at that moment it sank stifled between
the buildings and the garden’s ailing trees.
The window beside him opened up a prospect.
Dusk; a passing from day into night.
Some it soothes and some it stirs.
He was sitting, spreading his thoughts
over the coffee grounds.
Around him familiar and unfamiliar faces.
The day’s last customers and him.
Later they’ll alter the arrangement,
the waiters, the forced smiles,
the tablecloths, the cutlery
everything appropriate for the evening.
But it was still early; with him there, in the corner.
With his eyes pinning those present to the walls,
taking those absent down from their frames,
finding an outlet in the wallpaper,
as though making the final inventory.
He noted the revolts, the disappointments,
the separations, his few possessions.
Dog-eared books, faded photos,
clothes and loves from another age; the sea
his companion in the morning, in the evening,
moments buried in the parentheses of his eyes.
He recorded the encounters, the executions;
painted ectoplasms, breaking the ice
of his short life; swimming like a fish
of the icy water of the sea spreading over the wall
in the extension of his thinning hair…
ΤΟ ΨΑΡΙ
του Μίλτου Σαχτούρη
Το τραπεζάκι στη γωνία ήταν στενό.
Ίσα ίσα χωρούσε τους αγκώνες που ακουμπούσαν
και στήριζαν το πρόσωπό του.
Οι ώρες ακολουθούσαν την τροχιά του ήλιου
που εκείνη τη στιγμή έγερνε πνιγμένος ανάμεσα
στις πολυκατοικίες και στα καχεκτικά δέντρα του κήπου.
Το παράθυρο δίπλα του άνοιγε μια προοπτική.
Δειλινό· ένα πέρασμα από τη μέρα στη νύχτα.
Άλλους απαλύνει κι άλλους αναταράζει.
Καθότανε απλώνοντας τις σκέψεις
πάνω από το κατακάθι του καφέ.
Γύρω του πρόσωπα γνωστά και άγνωστα.
Αυτός κι οι τελευταίοι πελάτες της ημέρας.
Αργότερα θα ανανεώσουν τη διαρρύθμιση,
τους σερβιτόρους, τα τραβηγμένα χαμόγελα,
τα τραπεζομάντιλα, τα σερβίτσια
με τα επίσημα της νύχτας.
Μα ήταν ακόμη νωρίς· κι αυτός εκεί, στη γωνία.
Με τα μάτια να καρφώνει στους τοίχους τους παρόντες,
να κατεβάζει απ’ τα κάδρα τους απόντες,
να ανοίγει διέξοδο στην ταπετσαρία των τοίχων,
λες κι έκανε την τελευταία απογραφή.
Σημείωνε τις εξεγέρσεις, τις απογοητεύσεις,
τους αποχωρισμούς, τα λίγα του υπάρχοντα.
Βιβλία φθαρμένα, ξεθωριασμένες φωτογραφίες,
ρούχα και έρωτες μιας άλλης εποχής· τη θάλασσα
που τον συντρόφευε τα πρωινά, τα δειλινά,
στιγμές χωμένες στις παρενθέσεις των ματιών του.
Κατέγραφε τις συναντήσεις, τις εκτελέσεις·
ζωγράφιζε εκτοπλάσματα, σπάζοντας τον πάγο
της σύντομης ζωής του· κολυμπώντας σαν ψάρι
στα παγωμένα νερά της θάλασσας που απλωνόταν στον τοίχο
μες στην επέκταση των αραιών μαλλιών του…
