Description
Η Κύπρος, και μ’ όλη την αρσενική της αποκοτιά, απομένει ένα νησί θυληκό. Και δεν είναι καθόλου χωρίς νόημα, που έπαιξαν τέτοιο ρόλο στα πεπρωμένα της οι γυναίκες, πρόσωπα του παραμυθιού και πρόσωπα της ζωής. Έτσι, από την πρώτη στιγμή, ένιωσα πως είχα αιχμαλωτίσει τον τόπο και τη μοίρα του τόπου, καθώς κ’ εκείνος με είχε αιχμαλωτίσει…
Το ξεχασμένο προσκύνημα του Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου σε μια πλέον ανύπαρκτη Κύπρο. Δίγνωμη είναι η καρδιά του ανθρώπου. Κι ολοένα ζυγιάζεται ανάμεσα στον ευτυχισμό και στη θλίψη.
