Description
Είδα θκυο μοτοσικλέτες, επυροβόλησε με ο πισινός. Η μια σφαίρα που τα δεξιά. Όπως επηαίννασιν επήαμεν εμείς να σταυρώσουμεν το δρόμο να φύουμε. Τζιαμαί, έκαμα προς τα πίσω. Εστράφηκα πίσω τζιαι ήβρα τον Γιαννήν τον Σταύρου. Θωρούμεν επήρεν η φωθκιά. Λαλεί μου ο Γιαννής: “Παναγία μου εν θα γλυτώσουμεν κανένας που τη φωθκιά. Πού να πάμε;” Λαλώ του: “Ρε Γιαννή να προσπαθήσουμε πέρκι την σβήσουμεν”. Μα ώστε να κάμουμεν έτσι, το κριθάριν επήρεν εγίνηκεν…επήρεν ούλλον το χωράφιν. Άψε σβήσε. Προχωρώ κάτω λαλώ του: “Ρε Γιαννή στράφου να πάμεν πίσω”. Ελάμνησεν ο Γιαννής, έχασα τον που κοντά μου. Ενώ επροχώρουν ήβρα τον Κώστα τον Μουρρή. Λαλεί μου: “Ρε Τάκη, φέρ’ μου λλίο νερό”. Τζι ήταν κομμένος ο λαιμός του. Λαλώ τζι εγώ ρε εν κομμένος ο λαιμός του, πώς μου εμίλησεν τωρά τούτος ο άνθρωπος; Είδα που χτυπούσαν τον Χαράλαμπο Σταύρου, τον μιτσήν τον Γιώρκον, τον αρφό του Σωτήρη, που τον εχτυπήσαν με το ξύλο, επέθανεν τζι ο μικρός τούτος, τον Στομήν τζιαι τον Χριστοφόρου, ήταν πυροβολημένοι. Όταν εστρέφουμουν πίσω, ήβρα τους τζιαι λαλούν μου: “Επαίξαν με κουμπάρε”. Λαλώ τους, “πάμεντε πίσω για να γλυτώσουμε. Άλλωσπως εν ηγλυτώνομεν”. “Μα εν ημπορώ κουμπάρε”. Λαλώ του: “Εν να σε πιάω, τζιαι να πάμε πίσω. Εν να μείνεις δαμαί, εν να σε σκοτώσουσιν. Πάμε πίσω που τζιαμαί που ήρταμεν”.
– Τάκης Τσίκκος, Κοντεμενιώτης που γλίτωσε από τη σφαγή στο Κιόνελι τον Ιούνιο του 1958
